Nikša Bratoš je bosanskohercegovački kompozitor, muzički producent i aranžer.
Rođen je 17. avgusta 1959. godine u Travniku. Tokom školovanja je živeo u Sarajevu, a od 1989. godine živi i radi u Zagrebu. Oženjen je Sanjom Bratoš, s kojom ima dva sina Marka i Gorana.
Autor je nekih od najvećih hitova, te jedan je od najnagrađivanijih muzičara sa prostora bivše Jugoslavije.
Bio je član bendova Bonton Baja, Valentino i Crvena jabuka. Kao muzičar, kompozitor, aranžer i producent radio je na više od 200 albuma muzičara iz Hrvatske i regiona.
U svojoj karijeri sarađivao je sa brojnim pjevačima od Borisa Novkovića do Đorđa Balaševića i Zdravka Čolića.
Nikša Bratoš – Obrazovanje
Nikša Bratoš je rođen 1959. godine u Travniku. Osnovnu školu, osnovnu muzičku školu, te gimnaziju završio je u rodnom gradu. Svirao je violinu i klarinet, a tokom školovanja bio je član Gradskog kamernog orkestra i Gradskog duvačkog orkestra.
Početkom srednje škole svirao je gitaru, saksofon i klavir, te bas i orgulje. U Kulturno – umetničkom društvu svirao je šargiju, a zbog opklade, u školi je učio da svira harmoniku.
Osim muzike, voleo je i matematiku i fiziku, pa je po završetku gimnazije upisao Elektrotehnički fakultet u Sarajevu. Diplomirao je 1980. godine i zaposlio se u „Energoinvestu“.
S obzirom da je bio stipendista ovog preduzeća, po ugovoru je trebao da radi dve godine, ali je zbog muzike odlučio da nakon prve godine vrati ostatak stipendije i posveti se muzici.
Karijera
Ljubav prema muzici pokazivao je već u ranom detinjstvu, a na njegov kasniji životni poziv uticali su, osim profesora u muzičkoj školi i drugovi iz kraja.
Slušao se bend Radio Luksemburg, a muzički idoli su mu bili bendovi Pink Floyd, Rolling Stonesi, Yes i Queen, te Dejvid Bouvi (David Bowie), Čik Kori (Chick Corea), Boki Milošević i Safet Isović.
Njegov prvi bend zvao se Istine. Nakon što se ipak opredelio za muziku, svirao je u bendovima Bonton Baja, Valentino i Crvena Jabuka.
Početkom 80-ih postaje član grupe Valentino. Prvi zajednički projekat bio je album „No.2“ koji je objavljen 1985. godine, a koji je doneo hitove poput „Bez tebe“, „Ponekad se sjetim da postojiš“, „U vrelini noći“ i „Ne, ne boj se“. Sledeći album „No.3“ izlazi 1987. godine, a za njegovu produkciju pobrinuo se Nikša Bratoš.
Najveći uspeh ostvarile su pesme „Oka tvoja dva“, „Potonule lađe“, „Kada sam prvi put vidio tebe“ i „Kad me više ne bude“. Nakon toga Bratoš prelazi u bend Crvena jabuka, ali nastavlja da sarađuje sa Valentinom.
Crvenu jabuku su 1985. godine u Sarajevu osnovali Dražen Riči Zijo (vokal, solo gitara, tekstopisac), Zlatko Arslanagić Zlaja (ritam gitara, tekstopisac), Dražen Žerić Žera (prateći vokal, klavijature), Aljoša Buha (bas gitara) i Darko Jelčić (bubnjevi, udaraljke).
Prvi album „Crvena jabuka“ objavili su 1986. godine i već tada stekli veliku popularnost širom bivše Jugoslavije. U leto iste godine grupa je krenula na koncert u Mostar i doživela saobraćajnu nesreću kod Jablanice u kojoj su poginuli Dražen Riči Zijo i Aljoša Buha.
Godinu dana kasnije ostatak benda snimio je album posvete niksa poginulim članovima, a iste godine pridrućili su im se Nikša Bratoš i basista Branko Sauka, te klavijaturista Zlatko Volarević.
Prvi zajednički album „Sanjati“ objavili su 1988. godine, a vrlo brzo je postigao veći uspeh od prethodna dva, te se smatra jednim od najboljih pop albuma ikad objavljenih na području bivše Jugoslavije. Sledeće godine objavili su album „Tamo gdje ljubav počinje“ na kome su dominirale pesme „Volio bih da si tu“, „Ostani“ i „Tuga, ti i ja“.
Ubrzo je usledili koncerti u Beogradu, Sarajevu, Podgorici, Zagrebu i Banjaluci, a ova turneja je iznedrila koncertni album „Uzmi me kad hoćeš ti“ koji je objavljen 1990. godine. U to vreme Nikša Bratoš napušta bend te se posvećuje samo studijskom radu. Na njegovo mesto došao je gitarista Igor Ivanović.
Bratoš se 1991. godine ponovo vratio u bend i to tokom snimanja albuma „Nekako s proljeća“ gde je svirao gitaru i radio produkciju. Zbog rata u zemlji članovi benda su se razišli.
Zlatko Arslanagić je odselio u London, a ubrzo nakon toga u Kanadu. Bane Sauka je otišao u Češku, Dilajla u Metković, Zoran Šerbedžija u Nemačku, a Nikša Bratoš u Zagreb. Žera i Cunja su do sredine 1994. godine bili u Sarajevu, a tada su i oni otišli u Zagreb.
Dražen Žerić je 1995. godine ponovo okupio grupu, ali u novom sastavu. Za klavijaturama je bio Danijel Lastrić, bas je svirao Krešimir Kaštelan Krešo. Cunja je i dalje svirao bubnjeve, a Bratoš gitaru.
Grupi se pridružio i novi gitarista, Mario Vukčević Džimi. 17. novembra 1996. godine objavili su album „U tvojim očima“, a na njemu su učestvovaili Saša Lošić i Zlatan Fazlić. Bend je nastavio da niže albume, a članovi su se menjali.
Bratoš koji je u Crvenoj jabuci svirao solo, ritam, akustičnu i bas gitaru, te tamburu, klavijature, hrarmoniku, sintisajzer gitaru, mandolinu, violinu, te usnu harmoniku, trubu, trombon, saksofon, flautu, klarinet, udaraljke, posvetio se studijskom radu, ali je nastavio da sarađuje s bendom kome je napisao većinu pesama snimljenih nakon smrti Dražena Ričija Zije.